دیالوگ شناسی: فقط عاشقان سینما از پس این دیالوگ‌های قدیمی برمی‌آیند!

کمر مرد رو هیچی تا نمی‌کنه، جز زن! من بودم و یه طوطی… حالا هم باز منم و یه طوطی، اما دیگه نه اون طوطیِ و نه من

خیلیا منو زدن … پاسبونا … شوفرا … پارچه فروش های کوچه مهران … آدمای ممد ارباب … سیاهی های کوچه سرخپوستا … می دونی … همیشه بعدِ هر یه کتک خوردنِ مفصل یه جوری میشم … مثل آدمی که خارش داشته باشه و حسابی بخاروننش … از دردش خوشم میاد … مثلِ این می مونه که حکمِ مرخصیمو امضا کرده باشن

اگه رضایت دادی کـه دادی اگه ندادی باز همدیگرو میبینم بالاخره یه جوری میشه دیگه…اونوقت من میمونم و تو یه ضامن دار انقدی!

ـ یعنی تاحالا عاشق نشدی؟
+ ااااه نه بابا نه قوربونت بگیر بخواب عشق کدومه اااه انگولکمون نکن نذار یاد اون چیزایی که نداریم بیفتیم

اگر قرار باشه من اونی بشم که تو میگی ، دیگه من … من نیستم! من همینی ام که میبینی؟! مغازه که نیست … دکور بچینم برات!!! من نه “آرزوی” کسی هستم و نه “آویزون” ما اگرم ظاهرمون به قشنگی خیلیا نیست پیش خودمون خوشحالیم که باطنمون از خیلیا قشنگتره… صادقانه بد باش!!! اما … با دروغ و ظاهر ادای خوبارو در نیـــار ..!

فکر کردی چی ننه؟ کسی از مردن ما ناراحت میشه؟ نه ننه… سه دفه که آفتاب بیفته لب این دیفال و سه دفه که اذون مغربو بگن، همه یادشون میره ما کی بودیم و واسه چی مردیم، همون جوری که ما یادمون رفته… این دوره زمونه کسی حوصله قصه شنفتن نداره

یادش به خیر وقتی میباختی باهات شریک میشدم وقتی میبردی تنهات میذاشتم

خوش به سعادتتون كه مي‌رين روضه ، جاتون وسط بهشته ، ما كه دنيامون شده آخرت يزيد . كيه ما رو ببره روضه ؟ آقا مجيد تو رو چه به روضه ، روضه خودتي ، گريه كن نداري ، وگرنه خودت مصيبتي ، دلت كربلاس !

ننه! هر چی بدبختی کشیدیم، گفتی حکمت خداست… بیبین ننه… نشونی این حکمتو بده برم در خونش. بگم د لامصب مشکلت با من چیه آخه…؟!

ساعت زنگ زده ِ دیگه زنگ نمیزنه، چونکه زنگهاشو زده